Złamania urazowe należą do grupy złamań wysokoenergetycznych czyli takich w przypadku których musiała wystąpić znaczna/ duża siła prowadząca do destrukcji układu kostnego. W praktyce najbardziej popularne w tej grupie to złamania w wyniku wypadków komunikacyjnych lub upadków z wysokości.

Objawy złamań kręgosłupa stanowią kluczową podstawę diagnostyki oraz planowania skutecznej terapii. W zależności od charakteru urazu oraz podłoża patologicznego, objawy te mogą różnić się zarówno w nasileniu, jak i czasie ich pojawienia się. 

Do najczęściej występujących objawów złamania kręgosłupa zalicza się:

• ostry, przenikliwy ból w obrębie pleców lub szyi 
• ból miejscowy lub rozchodzący się na większy obszar
• objawy neurologiczne: mrowienie, drętwienie, utrata czucia, utrata siły mięśniowej, trudności w oddychaniu, zaburzenia funkcji zwieraczy

W przypadku podejrzenia złamania kręgosłupa, niezależnie od nasilenia objawów, konieczna jest niezwłoczna konsultacja z profesjonalnym zespołem medycznym.

Leczenie złamań kręgosłupa można podzielić na zachowawcze (nieoperacyjne) i operacyjne. 

Leczenie nieoperacyjne znajduje zastosowanie w przypadku złamań tzw. stabilnych. Oznacza to, że przy zachowaniu określonych warunków kości nie ulegną przesunięciu i nie dojdzie do pogorszenie stanu chorego. Z reguły pacjent taki musi poważnie ograniczyć swoje przemieszczanie, często musi być zabezpieczony gorsetem lub kołnierzem ortopedycznym. Z czasem wdrażana jest odpowiednia rehabilitacja. Stan wygojenia kości monitorowany jest poprzez systematycznie wykonywane badania obrazowe: zdjęcie rentgenowskie lub rezonans magnetyczny. 

W przypadku pacjentów, u których złamanie jest bardziej skomplikowane a prawdopodobieństwo dobrego wyniku leczenia zachowawczego niskie zachodzi konieczność leczenia operacyjnego. Dotyczy to oczywiście również pacjentów u których po urazie stwierdza się zaburzenie pracy układu nerwowego – oznacza to , że przesunięta kość lub jej odłamek naciska lub wręcz uszkodził struktury nerwowe. 

W zależności od konkretnego przypadku dobierana jest optymalna metoda zabiegowa. W przypadku rozległych uszkodzeń kostnych oraz tych przebiegających z uszkodzeniem układu nerwowego z reguły muszą być zastosowane metody klasyczne, czyli wykorzystujące większe dojście zabiegowe. 

W miarę możliwości są również wykorzystywane metody małoinwazyjne. Ich zastosowanie ogranicza ranę pooperacyjną, zmniejsza śródoperacyjne uszkodzenie tkanek, przyspiesza zdrowienie pacjenta i jego powrót do aktywnego życia. 

Przykładami zabiegów małoinwazyjnych są wertebroplastyka oraz kyfoplastyka. Zabiegi polegają na przywróceniu mocnej struktury kręgów poprzez wstrzyknięcie tzw. cementu do trzonu kręgu.